با علف های هرز چغندرقند چقدر آشنا هستید؟؟؟
آیا می دانید بهترین روش کنترل علف های هرز چغندرقند کدام است؟؟؟
علفکشهای مزارع چغندرقند به دو دسته قبل از سبز شدن تقسیم میشوند. دسته اول تماسی و عمومی بوده و کلیه علف های هرز را قبل از سبز شدن محصول از بین میبرند. دسته دوم قبل یا بعد از کاشت و در خاک استفاده میشوند.
انواع علف کش:
الف) علفکشهای قبل از کاشت یا قبل از رویش :
در صورت پیش بینی و وجود مشکل علف های هرز، بایستی نوع علفکش را از نظر مصرف در قبل یا بعد از کاشت مشخص نمود ، معمولاً زنانی از علفکش عمومی و تماسی در قبل از کاشت استفاده میشود . که علت هرز کامل نباشد و یا اینکه زمان کاشت محصول علف هرز کاملاً زیر خاک مدفون نباشد . در صورتیکه زمان مصرف علفکشهای تماسی عمومی تا بعد از کاشت با تاخیر بیفتد . بیشتر علف های هرز ظاهر شده و در نتیجه از بین خواهند رفت . با این وجود تعلل در مصرف علفکش تا زمانی که ظهور بوتههای نزدیک باشد . امکان دارد به گیاهچههای محصول آسیب برساند. پارکرات (همراه یا بدون دیکوات ) ، گلیفوست و گلوفلوسسینات مهمترین علفکشهای تماسی هستند که در اکثر نقاط جهان مصرف میشوند . مهمترین امتیاز مصرف علفکشهای عمومی قبل از سبز شدن چغندرقند کنترل تقریباً تمامی گونههای علف های هرز از جمله چغندر علفی میباشد.
در صورت مصرف علفکشها در خاک قبل ار کاشت چغندرقند ، بایستی آن ها را با خاک علفکش با خاک سطحی تا عمق پنج سانتی متری اطمینان حاصل نمود . مخلوط کردن علفکش با خاک ، از طریق کاهش اثر آب و هوا روی فعالیت سم موجب تاثیر یکنواختی علفکش میشود . مخلوط نمودن علفکش با خاک ، از طریق کاهش اثر آب و هوا روی فعالیت سم موجب تاثیر یکنواخت علفکش میشود. مخلوط نمودن علفکش با خاک در مورد ترکیبات فرار و در نواحی خشک لازم میباشد . از آنجائیکه این روش نیازمند وسایل خاصی جهت مخلوط کردن علفکش با خاک ، تراکتورهای قوی و زمان بیشتر است ، چندان مورد استفاده قرار نمیگیرد.
همانند علفکشهای تماسی ، انواع پردوام را نیز بایستی با خاک سطح الارض و قبل از سبز شدن گیاهچههای چغندرقند به کاربرد. در غیر اینصورت موجب صدمه به محصول اصلی میشوند . به علت آنکه در بعضی شرایط ، مخلوط کردن علفکشهای بادوام با خاک باعث افزایش خسارت به چغندرقند میشود ( بعنوان مثال، لناسیل روی املاح معدنی خاک ) نمیتوان تمامی آن ها را با خاک مخلوط نمود . مزیت علفکشهای با دوام مورد استفاده در خاک ، کاهش شدید علف های هرزی است که همزمان با چغندرقند سبز میشوند و همچنین باعث حساس شدن سایر علف های هرز سبز شده میگردند (دکستر ۱۹۷۱، دانکن و همکاران، ۱۹۸۲) بعضی محققین عقیده دارند که تاثیر رقابت علف های هرز روی عملکرد تا هنگامی که مراحل اولیه رشد چغندرقند ناچیز است. آنان مصرف علفکشها را در مراحل قبل از کاشت و سبز شدن به دلایل اکولوژیک قبول ندارند (مه یر و همکاران۱۹۸۶)، با این وجود اکثر زراعین مصرف علفکشهای قبل از سبز شدن را مهم و مکمل مصرف علفکشهای بعداز ظهور گیاه اصلی میدانند.
در دهه ۱۹۸۰ در نواحی شمال اروپا جهت کنترل علف های هرز استفاده از روش سمپاشی با مقدار پائین بعد از مرحله جوانه زدن باعث تغییر مقدار علفکشهای قبل از رویش گردید.
آزمایشها نشان داد قابلیت اعتماد به مصرف زودتر علفکش با مقدار پائین بعد از مرحله رویش افزایش یافته و باعث شده تا بتوان از علفکشهای قبل از رویش با مقدار کمتری برای مبارزه با پهن برگها استفاده کرد.
(می و هیلتون۱۹۸۵) متعاقباً برخی سازندگان ، علفکشهای قبل از رویش و بدنبال آن انواع علفکشهای بعد از رویش را با مقادیر پائین معرفی نمودند . پائین آمدن مقدار مصرفی و در نتیجه کاهش هزینه ، منجر به مصرف برخی علفکشهای بعد از رویش توسط زارعین شده است که از طرف دیگر اطمینان یافتن از مصرف دیرهنگام علفکشهای بعد از رویش سه مبارزه با علف های هرز کمک نمایند. مهمترین علفکشهای بادوام که قبل استفاده زیست شناسی سبز کردن علفهای هرز پهن به کار میروند عبارتند از: کلرایدازون ( پیرازون )، سیکلوات ، دی اتاتیل ، اتوفومسات ، لناسیل و متامیترون.
قبل از کاشت برای مبارزه با علف های هرز باریک برگ میتوان از علفکشهای سیکلوآت، دلاپون ، دی آلات ، ای پی تی سی آو تری ـ آلات استفاده نمود. با وجود ارزان بودن این علفکشها خصوصاً دالاپون وتی سی آب و هوایی ، بعضی کشورها آنها را با علفکشهای باریک برگ انتخابی بعد از رویش که خسارت کمتری به زراعت اصلی میزنند، جایگزین نموده اند.
جهت انتخاب علفکشهای قبل از رویش ، عوامل زیادی را باید در نظر گرفت . نوع علفهای هرزی که باید کنترل شوند در درجه اول اهمیت است . جهت اطمینان از کنترل کامل علف های هرز، بایستی تاثیر علفکشهای پس از رویشی را در انتخاب علفهای قبل ار رویش در نظر داشت . نوع خاک و مواد آلی از عوامل مهمی هستند که در تعیین سموم قابل مصرف ، مقدار و تاثیر آنها تاثیر میگذارند . سازندگان بر تاثیر مصرف متوالی بعضی علفکشها روی محصول تاکید دارند (بعنوان مثال: متامیترون قبل از رویش و بدنبال آن لناسیل بعد از رویش). مصرف پشت سرهم علفکشهای قبل از رویش و آفتکشها نیز میتواند خسارت وارد نماید ، برای مثال مصرف کار بوفروان میتوان تا حدی این مسئله را برطرف نمود.
بعضی اوقات جهت مبارزه با فرسایش بادی لازم است در انتخاب علفکشهای قبل از رویش دقت نمود . مالچ معدنی بای تومن و زراعت پوششی جو، دو روش رایج حفاظت محصول در برابر فرسایش بادی هستند . مالچ بای تومن میتواند فعالیت علفکشهای قبل از رویش را کاهش دهد . ( نثورورر ۱۹۸۴) . وجود جو در زراعت چغندرقند ، کار مبارزه را دشوار میکند زیرا در انتخاب مصرف علفکش بایستی دقت نمود که به رشد و نمو جو آسیبی وارد نیاید.
ب) علفکشهای پس از کاشت یا پس از رویش چغندرقند :
این علفکش ها به سه دسته اصلی زیر تقسیم می شوند:
۱- علفکش هایی که جهت کنترل پهن برگ ها مصرف می شوند
۲- علفکش هایی که جهت کنترل باریک برگ ها مصرف می شوند
۳- علفکش هایی که پس از استقرار گیاه مصرف می شوند
علفکش های دسته اول به جهت تنوع ، مخلوط شدن با یکدیگر و وجود موادی که بعد از آنها استفاده می شود فراوان میباشند. به این دلیل شرح کامل این گروه از علفکش ها به آسانی میسر نیست. مهمترین علفکش های این دسته عبارتند از پیرازون ، کلوپی رالید ، دس مدیفام ، اندوتال ، اتوفومسات ، لناسیل ، متامیترون و فنمدیفام .
در غالب کشورهای مصرف کننده ، آنها را به صورت مخلوط با فن مدیفام استفاده میکنند . به جهت آنکه علفکشهای چغندرقند بندرت قادرند تمامی علف های هرز را از بین ببرند و یا باقیمانده آن ها قدرت فعالیت زیادی ندارد. استفاده از مخلوط آن ها و همچنین علفکشهای پس از رویش را تحت تاثیر قرار میدهد. بعنوان مثال، مصرف فن مدیفام در دما و شدت نور زیاد ، به چغندرقند صدمه وارد میکند (بتلن فالوی، و نوریس ۱۹۷۷)، (پرستون و بیسکو ۱۹۸۲)در سال ۱۹۸۶ ، نئورورر در اتریش استفاده از دیسکهای برگی را جهت تعیین مقدار موم برگها ابداع کرد. در این روش میزان گسترش ورقه مومی ، راهنمائی جهت پیش بینی حساسیت محصول به علفکش میباشد.
جهت کاهش خسارت برخی از سموم مخلوط شونده مانند فن مدیفام اتوفومسات ، سازندگان سم ، مواد مخلوط دیگری را فرموله نموداند (مارشال و همکارام۱۹۸۷) ، این مواد حاوی مقادیر کمتر چسبندهها و فرآوردههای فرموله شده در مقایسه با سموم مخلوط شونده بوده و عموماً برای محصول خطر کمتری دارند.
مواد افزونی با افزایش میزان چسبندگی برخی علفکش ها روی سطح گیاه ، باعث افزایش کارآیی آن ها میشوند. استفاده از این مواد خصوصاً در شرایط خشک آب و هوایی که هم علف هرز و هم محصول تمایل به مومی کردن برگها دارند، سودمند است. به عنوان مثال، متامیترون عمدتاً در خاک فعال است ، ولی از طریق تماسی نیز موثر میباشند ، به این جهت در اغلب کشورهای توصیه میشود تا در زمان مصرف متامیترون بعد از رویش محصول حتماً از روغن افزودنی استفاده شود. مهمترین مواد افزودنی که به صورت محلول پاشی در زراعت چغندرقند استفاده میشود. بر اساس روغنهای معدنی ساخته شده اند، لیکن در بعضی کشورها از روغنهای نباتی، تالوآمینها و خیس کنندهها همراه با علفکشهای کنترل کننده پهن برگها استفاده میشود.
افزودنی پاشیدنی خصوصاً برای بعضی از گراس کشهای جدیدتر مهم هستند. روغنهای معدنی معمولاً همراه با آوکسی دیم، سیکلوسی دیم، کلوئی زالوفوپ و ستوکسی دیم، و همراه با فلوآزای فوپ، معمولاً روغنهای معدنی و خیس کنندههای غیریونی توصیه میشود، اکثر گراس کشهای مورد مصرف در مرحله بعد از رویش را بایستی تقریباً در اواخر دوره رشد محصول استفاده نمود، چرا که علف هرز به رشدکامل رسیده و به علت اندازه بزرگش ، هدف خوبی برای علفکش خواهد بود. گراس کشهایی مانند ستوکسی دیم وهالوگزی فوپ جهت کنترل کامل گرامینههای دائمی مانند آگروپیرون، باید به خوبی در اندامهای هوایی و ریزوم آنها جابجا شده و حرکت نمایند (دکر وهارکر ۱۹۸۵) . مهمترین علفکش مورد مصرف در زمان استقرار کامل گیاه تریفلورالین که توسط کولتیواتور هرس و یا کولتیواتور چرخشی با خاک میان ردیفها مخلوط میشود. این علفکش نسبتاً ارزان است و مانع سبز شدن علف های هرزی مانند سلمک در نواحی شمال اروپا و تاج خروس وحشی ، سوروف و انواع ستاریا در ایالات متحده میشود . گاهی اوقات از ای پی تی سی خصوصاً هنگامی که مزاحمتهای علف های هرز باریک برگ در مراحل آخر رشد محصول میرود استفاده میگردد.
تریلفلورالین به عنوان علفکش قبل از کاشت با بستر کاشت آماده مخلوط میشود. اکثر زراعین از علفکشهایی با مقدار معمول طی دو نوبت برای مبارزه با علفهای هرز پهن برگ استفاده میکنند. ابتدا یک علفکش قبل از رویش و بدنبال آن مصرف علفکش بعد از رویش، در روس استفاده از سموم علفکش با مقدار پائین ، معمولاً سه نوبت سمپاشی صورت میگیرد، ابتدا مصرف علفکش قبل از رویش و در مراحل دوم و سوم مصرف علفکش بعد از رویش یا اینکه در هر سه نوبت از علفکشهای بعد از رویش استفاده میشود.
در مناطقی که برای تولید چغندرقند از بذر معمولی ( چندجوانهای ) استفاده می گردد لازم است پس از آنکه نباتات سبز شدند بوتههای اضافی از خاک خارج شوند تا تراکم بوتهها به حد مطلوب برسد تا بوتههای باقیمانده بتوانند به مقدار لازم از فضای کافی ، آب ، مواد غذایی و بقیه شرایط استفاده کنند ، به رشد ادامه دهند و محصول کافی با کیفیت لازم تولید نمایند. موقعی که بوتهها قوی شده و تعداد برگ هر بوته به ۲ یا ۳ عدد رسید اولین مرحله تنک باید انجام شود . در این مرحله هر چه در تنک کردن تأخیر شود مقدار محصول و درصد قند کمتر شده و ریشهها نمی توانند به اندازه کافی رشد کنند. برای نیل به نتیجه بهتر باید مزرعه چغندر را در دو مرحله تنک نمود. بطوری که پس از این دو مرحله تعداد بوتههای باقیمانده در هر هکتار ۱۰۰۰۰۰ تا ۱۲۰۰۰۰ و حداقل ۷۵۰۰۰ تا ۸۰۰۰۰ عدد خواهد بود.
تنککردن اغلب در اکثر مزارع کشور ما به وسیله دست انجام می گیرد اما در کشورهایی اروپایی برای این کار از ماشینآلات مخصوص آن استفاده می کنند که بوتههای اضافی را از زمین خارج نموده و فواصل گیاهان باقیمانده را تنظیم می کند.
در مناطقی که این گیاه کشت می شود انواع علف های هرز در طول دوره رشد و نمو رشد می کنند که برای رشد چغندرقند بسیار مضر هستند و باعث کم شدن میزان محصول و راندمان آن می شوند. در اوایل دوره رشد چون سرعت رشد علف های هرز بیشتر از گیاه اصلی است بنابراین خسارت این دوره نیز بیشترین حد خسارت نسبت به سایر مراحل طول دوره رشد را شامل می شود ؛ بنابراین لازم است تا زمانی که برگ های چغندرقند بخوبی رشد نکردهاند و سطح زمین توسط برگ های این گیاه اشغال نشده ( ۶۰ تا۷۰ روزبعد از کشت ) نسبت به دفع علف های هرز توجه بیشتری شود. زیرا در صورتی که برای دفع این علف ها به دقت و به موقع اقدام نگردد مانع رشد کامل چغندرقند خواهند شد.
برای از بین بردن علف های هرز مزارع چغندرقند دو روش شیمیایی و زراعی وجود دارد و اما برخی از علف های مهم هرز چغندرقند که در اغلب نقاط کشورمان پراکندهاند عبارتند از:
تاجخروس (Amaranthus SP.) ، تلخه ( Acroptilon repenes L.)، کاسنی (Cichorium intybus L.)، گل گندم (Centaurea SP)، گاو چاق کن (Lactuca SP.)، شیرینبیان (Glycyrrhiza glabra L.)، ترشک (Rumex crispus L.)، تاجریزی (Solanum nigrum L.)، قیاق (Sorghum halepense L.)، خرفه (Portulaca oleracea L.)، مرغ (Cynodon dactylon L.) ، سوروف (Echinochloa crus-galli beav.) ، ازمک (Lepidium draba L.) ، خارشتر(Astragalus SP.)، گاورس (Setaria viridis L.) ، یولاف (Avena ludoviciana Durieu.) ، سلمک (Chenopodium album L.) ، پیچک (Convolvulusarvensis L.) و خارخسک (Tribulus terrestris L.).
نویسنده : ایمان امین
پیشنهاد ما به شما:
دیدگاهتان را بنویسید